ΚΟΓΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ: Προσθήκες άρθρων από τη Σκοπιά, κατά της Θεότητας του Χριστού

Η Σκοπιά νοθεύει το κείμενο της Αγίας Γραφής και χωρίς δικαιολογία. Πόσο μάλλον, όταν βρίσκει δικαιολογία! Γι' αυτό, στην παρούσα μελέτη, θα ξεσκεπάσουμε μια τέτοια φτηνή δικαιολογία, την οποία η Σκοπιά χρησιμοποιεί ως άλλοθι, για τη νοθεία όχι μόνο ενός, αλλά περισσοτέρων εδαφίων της ίδιας μορφής.

Τα κακοποιημένα από τη Σκοπιά εδάφια

Στην Αγία Γραφή υπάρχουν αρκετά εδάφια - μπελάδες για τη Σκοπιά, που δείχνουν τη Θεότητα του Χριστού. Και κάποια ομάδα εδαφίων, η Σκοπιά τα διέστρεψε, προφασιζόμενη λόγους αρχαίας Ελληνικής γραμματικής. Στη συνέχεια λοιπόν, θα παρουσιάσουμε εδάφια αυτής της ομάδας, που δείχνουν καθαρά τη Θεότητα του Χριστού:

"Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού" (Τίτον 2/β: 13).

"Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού, τοις ισότιμον ημίν λαχούσι πίστιν εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού" (Β΄ Πέτρου 1/α: 1).

"Όπως ενδοξασθή το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εν υμίν, και υμείς εν αυτώ, κατά την χάριν του Θεού ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού" (Β΄ Θεσσαλονικείς 1/α: 12).

Στα ανωτέρω εδάφια, παρατηρούμε, να αναφέρεται σαφέστατα ο Ιησούς Χριστός, ως "ο μεγάλος Θεός και σωτήρας μας". Παρ' όλα αυτά, η Σκοπιά είχε διαφορετική άποψη. Και τα ανωτέρω εδάφια, τα μετέφρασε στη Μ(Δ)ΝΚ (Διαστρέβλωση Νέου Κόσμου), ως εξής:

"Ενόσω περιμένουμε την ευτυχισμένη ελπίδα και ένδοξη φανέρωση του μεγάλου Θεού και του σωτήρα μας του Χριστού Ιησού" (Τίτον 2/β: 13).

"Ο Σίμων Πέτρος, δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού, προς εκείνους που έχουν αποκτήσει πίστη η οποία αποτελεί προνόμιο ισάξιο με το δικό μας μέσω της δικαιοσύνης του Θεού μας και του Σωτήρα Ιησού Χριστού" (Β΄ Πέτρου 1/α: 1).

"ώστε το όνομα του Κυρίου μας Ιησού να δοξαστεί σε εσάς, και εσείς σε ενότητα με αυτόν, σύμφωνα με την παρ' αξία καλοσύνη του Θεού μας και του Κυρίου Ιησού Χριστού" (Β΄ Θεσσαλονικείς 1/α: 12).

Δεν θα αναλύσουμε εδώ την κάκιστη και απαράδεκτη μετάφραση των εδαφίων σε όλα τα σημεία, αλλά μόνο όσον αφορά το σημείο που μας ενδιαφέρει για τη μελέτη αυτή.

Παρατηρούμε ότι η Σκοπιά πρόσθεσε στα εδάφια μεταξύ των λέξεων "Θεού" και "Ιησού Χριστού", οριστικό άρθρο, (το έχουμε τονίσει με κόκκινο), για να νομίζει ο αναγνώστης ότι το εδάφιο μιλάει για διαφορετικά πρόσωπα, και να μην αντιληφθεί, ότι ο "μεγάλος Θεός μας" που αναφέρεται εκεί, είναι ο Ιησούς Χριστός.

Η δικαιολογία της Σκοπιάς

Την παραπάνω διαστρέβλωση, επεχείρησε να δικαιολογήσει η Σκοπιά, στο ομώνυμο περιοδικό της "Σκοπιά", 1η Σεπτεμβρίου 1981 σελ. 31, στη στήλη "Ερωτήσεις από αναγνώστες".

Εκεί παραθέτει διάφορες αναφορές ερμηνευτών και μεταφραστών, και έχει αποσπάσματα από βιβλία Γραμματικής των αρχαίων Ελληνικών, για να δείξει, ότι στα αρχαία Ελληνικά μπορεί να χρησιμοποιείται αυτός ο ιδιωματισμός, δηλαδή να εμφανίζονται περισσότερα από ένα πρόσωπα μαζί, χωρίς οριστικό άρθρο. Έτσι, δικαιολογεί το ότι έβαλε το άρθρο, επειδή δήθεν "είναι το ίδιο".

Πράγματι, στην αρχαία Ελληνική γλώσσα, μπορούμε να βρούμε παρόμοιες περιπτώσεις, όπου αν και δεν χρησιμοποιήθηκε οριστικό άρθρο από τους αποστόλους στην Καινή Διαθήκη, είναι προφανές ότι σε μια μετάφρασή μας σε απλή γλώσσα, θα έπρεπε να το προσθέσουμε. Για παράδειγμα, ας δούμε ένα απόσπασμα από την απαρίθμηση των μαθητών του Χριστού:

"Φίλιππος και Βαρθολομαίος, Θωμάς και Ματθαίος ο τελώνης, Ιάκωβος ο του Αλφαίου και Λεββαίος ο επικληθείς Θαδδαίος" (Ματθαίος 10/ι: 3).

Είναι προφανές στο παραπάνω απόσπασμα, ότι αν το μεταφράσουμε στη Δημοτική, θα πρέπει να γράψουμε: "ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος, ο Θωμάς και ο Ματθαίος ο τελώνης, ο Ιάκωβος του Αλφαίου..." Γιατί δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι επειδή δεν υπάρχει οριστικό άρθρο στο κείμενο, ο Φίλιππος και ο Βαρθολομαίος είναι το ίδιο πρόσωπο! Ούτε να υποθέσουμε κάτι τέτοιο για τους υπολοίπους.

Ή για παράδειγμα, στο εδάφιο: "ειρήνη από Θεού πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών" (Τίτον 1/α: 4). Αν μεταφράσουμε αυτό το εδάφιο στη Δημοτική, θα πρέπει να βάλουμε οριστικό άρθρο, γιατί άλλο Πρόσωπο της Θεότητας είναι ο Χριστός, και άλλο πρόσωπο της Θεότητας είναι ο Πατέρας. Γιατί το εδάφιο αναφέρεται σαφώς στα προσωπικά ονόματα των δύο διαφορετικών ομοουσίων προσώπων: Του Πατρός και του Υιού. Θα πρέπει δηλαδή να μεταφρασθεί ως εξής: "ειρήνη από τον Θεό Πατέρα και από τον Κύριο Ιησού Χριστό τον Σωτήρα μας". Και αυτό δεν είναι λάθος, επειδή η Εκκλησία και το σύγγραμμα της Εκκλησίας η Αγία Γραφή, σαφώς κάνουν διάκριση των δύο διαφορετικών προσώπων, του Πατρός και του Υιού. Και δεν θα βρούμε πουθενά σε όλη την Αγία Γραφή, εδάφιο που να ταυτίζει το πρόσωπο του Θεού Πατρός με το πρόσωπο του Θεού Υιού. Η ταύτιση των Θείων Προσώπων, είναι ΜΟΝΟ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΜΟΟΥΣΙΑ ΘΕΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ, και όχι ως προς τα πρόσωπά τους.

Με βάση λοιπόν τέτοιες περιπτώσεις, όπου πράγματι πρέπει να βάλουμε άρθρο στη μετάφραση, η εταιρία Σκοπιά δικαιολογεί τις προσθήκες άρθρων που έβαλε εκείνη, στα εδάφια που την ενοχλούσαν. Λέτε να έχει δίκιο;

Σε λίγο θα δούμε μερικές πληροφορίες που αποκρύπτει η Σκοπιά, σχετικά με τα εν λόγω εδάφια.

Αποσπάσματα της Σκοπιάς περί γραμματικής

Πρώτα - πρώτα, θέλουμε να θυμίσουμε κάτι που η ίδια η εταιρία Σκοπιά γράφει, στο τεύχος της ("Σκοπιά", 1η Σεπτεμβρίου 1981 σελ. 31), για το οποίο ήδη μιλήσαμε. Εκεί, αναφέρει απόσπασμα του δρος Χένρυ Άλφορντ (Η Ελληνική Διαθήκη, Τόμος Γ΄), ο οποίος λέει για τη μετάφραση του εδαφίου: Τίτον 2/β: 13: "Κανένας δεν αμφισβητεί ότι μπορεί να ερμνηνευθή όπως το έχουν ερμηνεύσει, αλλά προσθέτει ότι θα πρέπει κανείς μάλλον να καθορίση 'Τι πραγματικά σημαίνουν οι λέξεις'. Και αυτό δεν μπορεί να λυθή με γραμματικούς κανόνες".

Αναφέρει επίσης το ίδιο τεύχος της Σκοπιάς, και τα εξής, αναφορικά με το ίδιο εδάφιο του Τίτου, από το "Μια Γραμματική των Ελληνικών της Καινής Διαθήκης" (Μούλτον - Τέρνερ, 1963): "Η επανάληψη του οριστικού άρθρου δεν ήταν αυστηρώς αναγκαία για να βεβαιώσει ότι πρόκειται για δύο διαφορετικά πρόσωπα". Και ο δρ. Νίγκελ Τέρνερ ομολογεί περί του κανόνος που λέει, ότι εφόσον δεν υπάρχει άρθρο, είναι το ίδιο πρόσωπο: "Ατυχώς, σ' αυτή την περίοδο των Ελληνικών δεν μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι ένας τέτοιος κανών είναι πραγματικά αποφασιστικός".

Και περί της Ελληνικής που χρησιμοποιείται, ο δρ Αλέξανδρος Μπούτμαν από το ίδιο επίσης βιβλίο, γράφει: "Ποτέ ίσως δεν θα γίνει δυνατόν, είτε ως προς την κοσμική φιλολογία, είτε ως προς την Καινή Διαθήκη να φθάσωμε σε απαρέγκλιτους κανόνες που δεν έχουν εξαιρέσεις".

Και τελειώνει η Σκοπιά τις γραμματολογικές της αναφορές, στο τεύχος αυτό, με απόσπασμα του δρ. Ν. Ι. Δ. Χουάιτ από την "Ελληνική Διαθήκη του Εξηγητού": "Το γραμματικό επιχείρημα είναι πολύ ισχνό για να βαστάση πολύ βάρος, ιδιαίτερα όταν λάβουμε υπ' όψη όχι μόνο τη γενική παραμέληση του άρθρου σ' αυτές τις επιστολές αλλά και την παράλειψή του πριν από το ΄΄Σωτήρ΄΄ στην επιστολή Α΄ Τιμόθεον 1/α: 1. 4/δ: 10".

Το εδάφιο Α΄ Τιμόθεον 1/α: 1 είναι παρόμοιο με το ανωτέρω που παραθέσαμε από τον Τίτο, όπου είναι σαφές ότι πρέπει στη Δημοτική να προστεθεί άρθρο, για να μη γίνει σύγχυση των προσώπων του Πατρός και του Υιού. Το εδάφιο 4/δ: 10 που παρατίθεται, ομολογούμε ότι δεν καταλάβαμε τι σχέση έχει με το θέμα μας.

Τα παραπάνω αποσπάσματα, τα έβαλε η Σκοπιά, για να αδυνατίσει τη βεβαιότητα της πλειονότητας των μεταφράσεων, οι οποίες μεταφράζουν το εδάφιο Τίτον 2/β: 13, διαφορετικά από ό,τι θέλει να το μεταφράζει η ίδια η Σκοπιά. Γιατί κάπου στην "απολογία" της, στο άρθρο της επ' αυτού, της ξεφεύγει το εξής: "Μερικές σύγχρονες μεταφράσεις συμφωνούν" (εννοεί με τη δική της μετάφραση). Αυτό όμως σημαίνει κάτι: Ότι από παλιά ως σήμερα, ο τρόπος που η συντριπτική πλειονότητα των μεταφράσεων μεταφράζει το εδάφιο αυτό, ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ!!! Γιατί άραγε; Τόσο άσχετοι είναι διαχρονικά οι μεταφραστές;

Η Σκοπιά λοιπόν, καταφεύγει στις παραπάνω αναφορές, για να δείξει, ότι ΓΡΑΜΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ, δεν είναι λάθος η δική της Μετάφραση. Ότι δηλαδή, τα άρθρα που πρόσθεσε, για να κάνει τον Θεό να φαίνεται διαφορετικό πρόσωπο από τον Χριστό, καλώς τα έβαλε, και ότι δεν είναι γραμματολογικό λάθος, εφόσον η ενέργεια αυτή, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι σωστή γραμματολογικά!

Εμείς θα συμφωνήσουμε μαζί της. Παράλληλα όμως, θα της θυμίσουμε κάτι που Η ΙΔΙΑ ΠΑΡΕΘΕΣΕ στα ανωτέρω αποσπάσματα. Το επαναλαμβάνουμε: "θα πρέπει κανείς μάλλον να καθορίση 'Τι πραγματικά σημαίνουν οι λέξεις'. Και αυτό δεν μπορεί να λυθή με γραμματικούς κανόνες".

Λοιπόν, αν οι γραμματολογικοί κανόνες δεν αρκούν για τη σωστή μετάφραση, γιατί η Σκοπιά θέτει γραμματολογικό ζήτημα; Γιατί πάει να στηρίξει τη μετάφρασή της γραμματολογικά; Ποιος της είπε της Σκοπιάς, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μεταφραστών, μετέφρασε μόνο με βάση γραμματικούς κανόνες;

Ας δούμε λοιπόν, όχι με βάση τους γραμματικούς κανόνες, αλλά με βάση την ίδια την Αγία Γραφή, για ποιο λόγο η μετάφραση της Σκοπιάς διαστρέφει το νόημα της Αγίας Γραφής:

Διαφορετική χρήση των λέξεων: "Θεός", και "Πατέρας"

Πρώτα πρέπει να επαναλάβουμε, και να εξηγήσουμε, ότι το παράδειγμα των εδαφίων, όπου πρέπει να μπει άρθρο, για να διαφοροποιηθεί ο Χριστός από τον Πατέρα Του, είναι πολύ διαφορετικό πράγμα, από τη δήθεν διαφοροποίησή Του από τη λέξη: "Θεός".

Η λέξη: "Πατέρας", είναι όνομα Προσώπου της Θεότητας. Όπως και η λέξη: "Υιός". Και είναι σαφώς διαφορετικό πρόσωπο, από τον Πατέρα. Όμως η λέξη: "Θεός", δεν είναι όνομα προσώπου. Είναι όνομα της ΟΥΣΙΑΣ της Θεότητας, (όπως το Γιαχβέ), που είναι κοινή και για τον Πατέρα και για τον Υιό.

Ως απόδειξη του ανωτέρω, πουθενά στην Αγία Γραφή, δεν ταυτίζεται ο Υιός με το πρόσωπο του Πατέρα. Αντίθετα όμως, ο Υιός σε πλείστες περιπτώσεις, αποκαλείται: "Θεός". Και αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορεί κάποιος "ελαφρά τη καρδία" όπως κάνει η Σκοπιά, να βάζει άρθρα όπως του καπνίσει στην Αγία Γραφή, επειδή αυτό είναι αντίθετο από τις προκαταλήψεις του.

Στη συνέχεια, θα δείξουμε μερικά μόνο παραδείγματα, εδαφίων της Αγίας Γραφής, που αποκαλούν τον Χριστό: "Θεό", δείχνοντας έτσι, ότι η λέξη: "Θεός", έχει μεγάλη διαφορά από τη λέξη: "Πατέρας", που χρησιμοποιούν ως παράδειγμα συγκάλυψης οι Μάρτυρες της Σκοπιάς.

«προς δε τον υιόν· ο θρόνος σου, ο Θεός, (Κλητική: «Ω Θεέ») εις τον αιώνα του αιώνος» (Εβραίους 1/α: 8).

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» (Ιωάννης 1/α: 1).

«Και απεκρίθη Θωμάς και είπεν αυτώ· ο Κύριός μου και ο Θεός μου» (Ιωάννης 20/κ: 28).

«Οίδαμεν δε ότι ο υιος του Θεού ήκει και δέδωκεν ημίν διάνοιαν ίνα γινώσκωμεν τον αληθινόν· και εσμεν εν τω αληθινω, εν τω υιω αυτού Ιησού Χριστω. ούτός εστιν ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος» (Β΄ Ιωάννου 5/ε: 20).

«Ων οι πατέρες, και εξ ων ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν» (Ρωμαίους 9/θ: 5).

Αντιθέτως, κανένα εδάφιο δεν αναφέρει τον Χριστό ως "Πατέρα". Με εξαίρεση μόνο μια προφητεία, που τον ονομάζει: "Πατήρ αιώνιος", κάτι όμως που δεν έχει σχέση με το πρόσωπο της Θεότητας τον "Πατέρα", αλλά με άλλου είδους πατρότητα του Χριστού. Όποις αναφέρεται "πατέρας", δεν ταυτίζεται κατ' ανάγκην με το Θείο Πρόσωπο τον Πατέρα, όπως νομίζουν οι Σαβαλλιανιστές.

Άρα λοιπόν, το επιχείρημα της Σκοπιάς, περί της προσθήκης του άρθρου, στα εδάφια όπου διαχωρίζεται ο Πατέρας από τον Υιό, δεν στέκει. Γιατί αναφέρεται σε εντελώς διαφορετικό όρο, που υποδηλώνει πρόσωπο, και όχι ουσία, όπως η λέξη: "Θεός".

Η επιφάνεια του Χριστού

Ας προχωρήσουμε λοιπόν τώρα, στις αποδείξεις, ότι η μετάφραση της Σκοπιάς είναι λάθος. Και πριν το κάνουμε αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πάλι το εδάφιο του Τίτου, από το οποίο θα ξεκινήσουμε:

Κοκκινήσαμε τη λέξη: "επιφάνειαν", για να είναι εμφανής, ώστε να την εξετάσουμε προσεκτικά. Προσέξτε σε ποιον αναφέρεται η λέξη: "επιφάνεια": Αναφέρεται "ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΘΕΟ". Σε Αυτόν, που η Σκοπιά απομονώνει από τις υπόλοιπες φράσεις προσθέτοντας άρθρο, για να ξεχωρίζει από τον "Ιησού Χριστό". Αν λοιπόν δεχθούμε το άρθρο της Σκοπιάς, το οποίο ξεχωρίζει τον "Θεό" από τον "Χριστό", τότε η λέξη επιφάνεια, εφαρμόζεται εδώ στον "Θεό", (στον Πατέρα κατά τη Σκοπιά), και όχι στον "Χριστό". Τι διδάσκει όμως η Αγία Γραφή για τη λέξη "επιφάνεια"; Σε ποιον αποδίδει η Αγία Γραφή τη λέξη: "επιφάνεια"; Στον Πατέρα ή στον Υιό;

Τα επόμενα εδάφια, αποδεικνύουν ότι η λέξη "επιφάνεια", αποδίδεται από την Αγία Γραφή, στον Υιό, και όχι στον Πατέρα:

1. "τηρήσαί σε την εντολήν άσπιλον, ανεπίληπτον μέχρι της επιφανείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού" (Α΄ Τιμόθεον 6/ς: 14).

2. "φανερωθείσαν δε νυν δια της επιφανείας του σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, καταργήσαντος μεν τον θάνατον" (Β΄ Τιμόθεον 1/α: 10).

3. "Διαμαρτύρομαι ουν εγώ ενώπιον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού, του μέλλοντος κρίνειν ζώντας και νεκρούς κατά την επιφάνειαν αυτού και την βασιλείαν αυτού" (Β΄ Τιμόθεον 4/δ: 1).

4. "λοιπόν απόκειταί μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο Κύριος εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού" (Β΄ Τιμόθεον 4/δ: 8).

5. "Και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο Κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού" (Β΄ Θεσσαλονικείς 2/β: 8).

Αυτά είναι τα μοναδικά εδάφια της Καινής Διαθήκης, (εκτός από αυτό που εξετάζουμε), που αναφέρονται στην "επιφάνεια". Και όλα όπως παρατηρείτε, μιλούν για τον Χριστό. Τα τρία πρώτα, τον αναφέρουν ξεκάθαρα. Τα δύο τελευταία, είναι προφανές ότι μιλούν για τον Χριστό, μια και το ένα μιλάει για την Παρουσία Του, ενώ το άλλο, αναφέρεται στην κρίση, που αφ' ενός φαίνεται και στο 3ο από τα παραπάνω εδάφια, αλλά και όπως γνωρίζουμε, έχει δοθεί στον Υιό («ουδέ γαρ ο πατήρ κρίνει ουδένα, αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω υιω» (Ιωάννης 5/ε: 22,23)).

Εφόσον λοιπόν, η λέξη: "επιφάνεια", αποδίδεται από την Αγία Γραφή, ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΥΙΟ, και εφόσον αυτό αποδεικνύεται από όλα τα άλλα εδάφια στα οποία υπάρχει αυτή η λέξη, είναι προφανές, ότι η μετάφραση της Σκοπιάς είναι λάθος, γιατί αποδίδει την "επιφάνεια" στον Θεό (κατ' αυτούς στον Πατέρα). Δείτε πάλι τη μετάφραση της Σκοπιάς, και θα καταλάβετε πόσο λάθος είναι και σε αυτό το σημείο:

"Ενόσω περιμένουμε την ευτυχισμένη ελπίδα και ένδοξη φανέρωση του μεγάλου Θεού και του σωτήρα μας του Χριστού Ιησού" (Τίτον 2/β: 13).

Πρόκειται για τη λέξη: "ένδοξη φανέρωση", όπως έχει μεταφράσει η Σκοπιά τη λέξη: "επιφάνεια". Για να συμφωνεί όμως το εδάφιο αυτό με την Αγία Γραφή, το άρθρο: "του" που κακώς έβαλε η Σκοπιά εδώ, πρέπει να αφαιρεθεί. Και έτσι, η "επιφάνεια", θα αποδίδεται σωστά, και σύμφωνα με την Αγία Γραφή, στον "μεγάλο Θεό και σωτήρα μας Χριστό Ιησού".

Ο Σωτήρας

Ας δούμε λοιπόν, ένα ακόμα στοιχείο, που δείχνει τη νοθεία της Σκοπιάς, στο συγκεκριμένο εδάφιο. Προσέξτε πώς ακριβώς είναι διατυπωμένο το εδάφιο, στο πρωτότυπο κείμενο:

"Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού" (Τίτον 2/β: 13).

Για να δούμε, τι παρόμοιες διατυπώσεις έχει ο Παύλος, στην ίδια επιστολή του προς τον Τίτο. (Θα μπορούσαμε το ίδιο πράγμα να το δείξουμε και σε άλλα σημεία, αλλά θα αρκεσθούμε στον Τίτο, που ήδη εξετάζουμε, και που δείχνει τη συνάφεια των λόγων):

"εν κηρύγματι ό επιστεύθην εγώ κατ' επιταγήν του σωτήρος ημών Θεού" (Τίτον 1/α: 3).

"χάρις, έλεος, ειρήνη από Θεού πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών" (Τίτον 1/α: 4).

"την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού κοσμώσιν εν πάσιν" (Τίτον 2/β: 10).

"ότε δε η χρηστότης και η φιλανθρωπία επεφάνη του σωτήρος ημών Θεού" (Τίτον 3/γ: 4).

"ου εξέχεεν εφ' ημάς πλουσίως δια Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών" (Τίτον 3/γ: 6).

Βλέπετε τι γίνεται; Όλα τα ανωτέρω εδάφια του Τίτου, ΕΝΑΛΛΑΞ, μία το ένα και μία το άλλο, αποδίδουν τη λέξη: "σωτήρ", μία στον "Θεό", και μία στον "Χριστό". Είναι εμφανές ότι αυτές οι δύο λέξεις, στη σκέψη του αποστόλου Παύλου που τα γράφει αυτά, είναι ΤΑΥΤΟΣΗΜΕΣ. Για τον Παύλο εδώ, ο Σωτήρας είναι ο Χριστός και Θεός!!! Ακριβώς δηλαδή η φράση εκείνη, που διαστρέφει η εταιρία Σκοπιά, προσθέτοντας ένα άρθρο, και χωρίζοντας τον "Θεό" από τον "Χριστό".

Παρένθεση: Προσέξτε μάλιστα, ότι στο Τίτον 1/α: 4, λέει: "από Θεού πατρός και Κυρίου Ιησού Χριστού του σωτήρος ημών". Και εδώ, ναι, σωστά θα έπρεπε να μπει στη μετάφραση άρθρο. Γιατί ξεκαθαρίζει ότι μιλάει για τον "Θεό Πατέρα". Για άλλο πρόσωπο από τον "Θεό Υιό". Γιατί αν η έννοια των λέξεων: "Θεός" και "Πατέρας" ήταν ταυτόσημη, και ήταν ονόματα του ιδίου προσώπου και τα δύο, τότε ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΕΓΕ: "ΘΕΟΥ ΠΑΤΡΟΣ". Θα ήταν ΠΛΕΟΝΑΣΜΟΣ, να χρησιμοποιεί δύο ταυτόσημες λέξεις πλάι - πλάι. Αλλά επειδή η λέξη: "Θεός", είναι όνομα ουσίας, και το όνομα αυτό το φέρει και ο Υιός, γι' αυτό χρησιμοποιεί τη λέξη: "Πατέρας", που είναι όνομα Προσώπου, για να ξεκαθαρίσει για ποιο από τα τρία πρόσωπα της Θεότητας μιλάει. Κλείνει η παρένθεση.

Εφόσον λοιπόν η λέξη: "Θεός", χρησιμοποιείται εδώ εμφανώς, όχι μόνο για τον Πατέρα, αλλά και για τον Υιό, τι πιο απλό, να συμπεράνουμε, ότι στο εδάφιο που εξετάζουμε, ο Παύλος γράφει απλούστατα: "Προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού";

Τα υπόλοιπα εδάφια που διαστρέφονται

Δείξαμε λοιπόν ξεκάθαρα με δύο σειρές αποδείξεων, ότι αυτή η φράση του Παύλου, αναφέρεται στον Χριστό, και επειδή η "επιφάνεια" είναι του Χριστού, και επειδή η λέξη: "σωτήρας", αναφέρεται ισοδύναμα και προς τη λέξη: "Θεός", και προς τη λέξη: "Χριστός", άρα είναι λάθος να διαχωρίσουμε τον Θεό από τον Χριστό, στο εξεταζόμενο εδάφιο, το οποίο διέστρεψε η Σκοπιά.

Τι θα πούμε όμως για τα άλλα παρόμοια εδάφια, που και αυτά διαστρέφει η Σκοπιά, προσθέτοντας άρθρα εκεί που δεν πρέπει;

Τα παραθέτουμε πάλι εδώ, μαζί με αυτό του Τίτου που ήδη αναλύσαμε, για να τα συγκρίνετε. Παρατηρήστε τα μαζί, και δείτε τις ομοιότητές τους:

Βλέπετε; Δεν είναι παρόμοια; Εφόσον το εδάφιο του Τίτου, αποδείξαμε ότι πρέπει να μείνει χωρίς άρθρο, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε την ίδια μορφή, και σε αυτά τα όμοια εδάφια, που λένε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Γιατί είναι προφανές ότι αυτή η φράση, ήταν μια συνήθης φράση των αποστόλων. Και είναι επίσης προφανές, ότι αυτή η σταθερή φράση, λεγόταν απευθυνόμενη στο ίδιο ακριβώς πρόσωπο: "Στον μεγάλο Θεό και σωτήρα μας Ιησού Χριστό".

Να γιατί οι περισσότεροι μεταφραστές, διαφωνούν με τη μετάφραση της Σκοπιάς. Όχι για γραμματικούς λόγους και κανόνες. Αλλά επειδή θέλουν να είναι συνεπείς με το αληθές νόημα της Αγίας Γραφής.

Νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα. Γιατί μόνο ένας φανατικός, θα συνέχιζε μετά από όλα αυτά, να δικαιολογεί τη δόλια μετάφραση της Σκοπιάς.