Ἀπάντηση σέ ἐδάφια πού χρησιμοποιοῦν οἱ Μονοφυσίτες γιά τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ

Περί 2 φύσεων μέρος 3ο

Διάφοροι αἱρετικοί μέ Μονοφυσιτικές τάσεις, προσπαθοῦν νά στηρίξουν τίς ἀπόψεις τους σέ κάποια ἐδάφια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τά ὁποία διαστρεβλώνουν, ἀλλοιώνοντας τό νόημά τους. Τέτοια ἐδάφια θά δοῦμε ἐδῶ, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν γιά νά ποῦν ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦταν Θεάνθρωπος, ἀλλά μόνο ἄνθρωπος στή γῆ. Ἄς δοῦμε τά βασικά ἐδάφια πού χρησιμοποιοῦν.

1. Ἡ Ἔννοια τῆς κένωσης

Φιλιππισίους 2/β: 5-8: "5 τοῦτο γάρ φρονείσθω ἐν ὑμίν ὅ καί ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 6 ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὔχ ἁρπαγμόν ἠγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεω, 7 ἀλλ' ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβῶν, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, 8 καί σχήματι εὑρεθεῖς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ".

Ὁ ἰσχυρισμός τους γιά τό ἐδάφιο αὐτό, στηρίζεται στή λέξη: "κένωσις". Λένε: "κένωσε τόν ἑαυτό Του ἀπό τή Θεϊκή του ὕπαρξη, ἄρα στή γῆ ἔμεινε μόνο ἄνθρωπος".

Αὐτός ὁ ἰσχυρισμός βέβαια εἶναι ἐντελῶς αὐθαίρετος καί παράλογος. Καί αὐτό γιά τούς ἑξῆς βασικούς λόγους:

1. Ὡς Θεός πού εἶναι ὁ Υἱός, δηλαδή ἄκτιστος, εἶναι καί ἀναλλοίωτος, μία καί ὁ χρόνος δέν μετράει γιά τόν Θεό. Καί ὡς ἀναλλοίωτος, δέν εἶναι δυνατόν νά πάψει νά εἶναι Θεός σέ ὁποιαδήποτε περίοδο χρόνου.

2. Ὁ ἰσχυρισμός ὅτι κένωσε τόν ἑαυτό του ἀπό τή Θεϊκή του ὕπαρξη, εἶναι αὐθαίρετος καί ἀναπόδεικτος.

3. Ὅταν λέμε: "ἀδειάζω τό ποτήρι", δέν παύει ποτέ αὐτό νά εἶναι ποτήρι. Ἁπλῶς ἀδειάζει ἀπό τό περιεχόμενό του, δηλαδή ἀπό τό τυχόν ὑγρό πού περιέχει. Ὁμοίως καί ὁ Θεός Υἱός, κένωσε τόν ἑαυτό του ἀπό τή δόξα Του, καί ὄχι ἀπό τή Θεότητά Του. Ὁ Ἴδιος δέ, παρέμεινε παντοδύναμος Θεός καί ἀναλλοίωτος. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἐφόσον ἀναφερόμαστε σέ χρόνο, μέ τό ρῆμα "ἐκένωσε" πού εἶναι στόν Ἀόριστο, μιλᾶμε γιά κατάσταση ΕΝ ΧΡΟΝΩ, κάτι πού μέ τή σειρά τοῦ σημαίνει ὅτι ἡ ἀναφορά τῆς κένωσης, ἀπευθύνεται στήν ἀνθρώπινη μόνο φύση τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἐν χρόνῳ καί τρεπτή.

4. Ἡ ἴδια ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποδεικνύει μία τέτοια ἀσέβεια "κένωσης τῆς θεότητας" ἐσφαλμένη, καθώς σαφέστατά μας πληροφορεῖ γιά τό ἀκριβῶς ἀντίθετο: "19 ὅτι ἐν αὐτῷ εὐδόκησε πᾶν τό πλήρωμα κατοικῆσαι 20 καί δι' αὐτοῦ ἀποκαταλλάξαι τά πάντα εἰς αὐτόν, εἰρηνοποιήσας διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ, δι' αὐτοῦ εἴτε τά ἐπί τῆς γῆς εἴτε τά ἐν τοίς οὐρανοίς" (Κολοσσαεῖς 1/ἅ: 19,20). Ποιό εἶναι τό "πλήρωμα", τό ὁποῖο εὐδόκησε νά κατοικήσει στόν Χριστό, ὥστε μέ τή σταυρική Του θυσία νά συμφιλιώσει τά πάντα; Μᾶς τό λέει ὁ Παῦλος στό ἑπόμενο κεφάλαιο: "ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τό πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς" (Κολοσσαεῖς 2/β: 9).

Ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ξεκάθαρη. Ὄχι μόνο ὁ Χριστός δέν ἦταν "κενός" ἀπό τή Θεότητά Του, ἀλλά σέ αὐτόν κατοικεῖ πάντα, ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ μέσα σέ σῶμα. Μόνο ἀπό τή δόξα Τοῦ κενώθηκε, ὅσο ἔζησε μέ ἀτιμία ὡς ἄνθρωπος.

5. Ἐπίσης, ἔχουμε ἤδη δείξει μέ 10 διαφορετικούς τρόπους, ὅτι ὁ Χριστός ἐκτός ἀπό ἄνθρωπος, ἦταν ΚΑΙ ΘΕΟΣ στή γῆ.

Ἐπιλεγόμενα: Τέλος, καθώς ἀσχολούμαστε μέ τό ἐδάφιο αὐτό, εἶναι εὐκαιρία νά τονίσουμε ὅτι βάσει αὐτοῦ τοῦ ἐδαφίου, ὁ Χριστός ὑπῆρχε "ἐν μορφῇ Θεοῦ". Δηλαδή, ἦταν Θεός. Δέν ἦταν ἕνα κατώτερο ἀπό τόν Θεό "θεοειδές" ὄν, ὅπως τό κατανοοῦν οἱ Ἀριανιστές. Γιατί ὅπως τό: "μορφή δούλου λαβῶν", σημαίνει ὅτι ἔγινε κατ' οὐσίαν ἄνθρωπος, καί ὄχι ἁπλῶς φαινομενικά, ὁμοίως καί τό: "ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων", σημαίνει ὅτι ἦταν κατ' οὐσίαν Θεός, καί ὄχι "θεοειδής".

Ἄλλωστε, ἡ σαφής δήλωση τοῦ ἐδαφίου, ὅτι ἦταν "ἴσος μέ τόν Θεό", εἶναι ἀρκετή γιά νά δείξει ὅτι ἦταν ἴσος μέ Αὐτόν, καί ὡς πρός τήν παντοδυναμία καί τήν ἀτρεψία, ὥστε νά μήν ὑπάρχει "καιρός" πού νά λείπει ἀπό τήν ἄχρονη Θεϊκή Του κατάσταση.

Περισσότερη ὅμως ἀνάλυση γιά τό θέμα τῆς ΙΣΟΤΗΤΑΣ τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Πατέρα, μέ βάση αὐτό τό ἐδάφιο, ἔχουμε ἤδη ἀναλύσει σέ ἄλλη σχετική μελέτη.

2. Ἐδάφια ὑποτιθέμενης κατωτερότητας

Ἕνας δεύτερος τρόπος πού προσπαθοῦν οἱ Μονοφυσίτες νά ἀποδείξουν, ὅτι ὁ Χριστός ἦταν μόνο ἄνθρωπος στή γῆ, εἶναι διάφορα ἐδάφια πού παρουσιάζουν τόν Χριστό νά λέει ὅτι ὑπακούει στόν Πατέρα Του, νά λέει ὅτι κάνει ὅ,τι τοῦ πεῖ ὁ Πατέρας Του, νά λέει ὅτι ὁ Πατέρας τόν ἔστειλε, ἤ ὅτι ὁ Πατέρας εἶναι κεφαλή τοῦ Υἱοῦ, κλπ.

Δέν χρειάζεται νά παραθέσουμε αὐτά τά ἐδάφια, γιατί εἶναι πάρα πολλά καί πασίγνωστα. Τό ζήτημα ὅμως εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἦταν ΥΙΟΣ τοῦ Θεοῦ. Καί ὡς Υἱός, ἔχει τήν ἄχρονη γέννησή Του ἀπό τόν Πατέρα. Καί ἀπό τόν Πατέρα ἔχει λάβει ὅσα ἔχει καί κάνει, ὅπως κάθε ἀνθρώπινος γιός ἀπό τόν Πατέρα του.

Μήπως λοιπόν, ἕνας γιός ποῦ ὑπακούει στόν πατέρα Του, εἶναι κατώτερος ὡς ἄνθρωπος; Εἶναι λιγότερο ἄνθρωπος, κάποιος ποῦ ὑπακούει σέ κάποιον συνάνθρωπό του; Γιατί δηλαδή πρέπει νά εἶναι κατώτερος ὁ Υἱός;

Ἄν στείλω τόν γιό μου ἤ ἕναν φίλο μου, ἀκόμα καί τόν γονιό μου νά μοῦ κάνει μία ἐργασία, σημαίνει ὅτι εἶναι κατώτερός μου; Σημαίνει ὅτι εἶναι λιγότερο ἄνθρωπος;

Τά μωρά ποῦ ἔχουν λάβει ὅσα ἔχουν ἀπό τούς γονεῖς τους, εἶναι λιγότερο ἄνθρωποι ἀπό τούς γονεῖς τους;

Καί ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς "κεφαλῆς", αὐτό πού λέει ἡ Ἁγία Γραφή γιά τόν Πατέρα καί τόν Υἱό, τό λέει καί γιά τούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες! Λέει ἡ Ἁγία Γραφή: "Θέλω δέ ὑμᾶς εἰδέναι ὅτι παντός ἀνδρός ἡ κεφαλή ὁ Χριστός ἐστι, κεφαλή δέ γυναικός ὁ ἀνήρ, κεφαλή δέ Χριστοῦ ὁ Θεός" (Ἅ΄ Κορινθίους 11/ἴα: 3). Δηλαδή, ἐπειδή ὁ ἄνδρας εἶναι κεφαλή τῆς γυναίκας, σημαίνει ὅτι εἶναι περισσότερο ἄνθρωπος ἀπό τή γυναίκα του; Γιατί θά ἔπρεπε νά εἶναι ὁ Χριστός "λιγότερο" Θεός ἀπό τόν Πατέρα Του, ἐπειδή ἔχει κεφαλή τόν Πατέρα Του;

Νομίζουμε ὅτι δέν χρειάζεται νά ποῦμε περισσότερα ἐπ' αὐτοῦ, γιατί εἶναι ἤδη ἐμφανές τό λογικό λάθος τῶν Μονοφυσιτῶν στό ζήτημα αὐτό.

2. Σέ τί εἶναι μεγαλύτερος ὁ Πατέρας ἀπό τόν Υἱό;

Βεβαίως ὑπάρχει καί ἕνα ἐδάφιο, πού μιλάει σαφέστατα γιά "κατωτερότητα" τοῦ Υἱοῦ ἀπό τόν Πατέρα. Καί αὐτό προσπαθοῦν νά τό ἐκμεταλλευθοῦν οἱ Ἀριανιστές καί οἱ Μονοφυσίτες. Αὐτό τό ἐδάφιο εἶναι τό Ἰωάννης 14/ἴδ: 28:

"ὁ πατήρ μου μείζων μου ἐστι". Δηλαδή εἶπε ὁ Χριστός: "Ὁ Πατέρας μου εἶναι μεγαλύτερός μου".

Σέ ΤΙ ὅμως ἦταν μεγαλύτερος ἀπό τόν Υἱό; Αὐτό δέν μᾶς τό ἀναφέρει. Καί ἐδῶ, οἱ διάφοροι αἱρετικοί ἀρχίζουν νά φαντάζονται τόν Χριστό ὡς μικρότερη θεότητα, καί μέ ἔλλειψη παντοδυναμίας. Κάτι πού φυσικά τους ὁδηγεῖ στόν Πολυθεϊσμό, μία καί ἀποδέχονται περισσότερούς του ἑνός Θεούς, ἀνώτερους καί κατώτερους.

Ὅμως τό ἐδάφιο ἔχει συγκεκριμένη μόνο ἐφαρμογή. Ὁ Θεός Λόγος εἶναι Υἱός τοῦ Θεοῦ. Καί ὡς Υἱός, ἔχει τήν αἰτία Του στόν Πατέρα. ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΥΤΟ εἶναι μεγαλύτερός Του ὁ Πατέρας. Μόνο στήν αἰτία. Σέ ὅλα τά ἄλλα, εἶναι Παντοδύναμος καί ἄναρχος ὅπως ὁ Πατέρας. Καί ὑπάρχει ἀπό τότε πού ὑπάρχει ὁ Πατέρας, ὅπως τό φῶς τοῦ ἥλιου ὑπάρχει ἀπό τότε πού ὑπάρχει ὁ ἥλιος. Καί εἶναι καί Αὐτός Θεός, ὅπως τό φῶς τοῦ ἥλιου εἶναι καί αὐτό μέρος τοῦ ἥλιου, καί ὅπως ὁ Λόγος, εἶναι καί αὐτός μέρος τοῦ Νοῦ πού τόν γεννάει.

Αὐτό λοιπόν τό ἐδάφιο, δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά μέ τή Θεϊκή του φύση, καί αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι ἐκεῖ ἀκριβῶς, ἀποκαλεῖ τόν Θεό "Πατήρ μου", δηλαδή μιλάει ἐκεῖ ὡς Θεός. Ὡς Θεός πού ἔχει τήν αἰτία του στόν Πατέρα, γιατί μία εἶναι ἡ ἀρχή στή Θεότητα, ὁ Πατήρ. Καί ἀφοῦ δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά χρησιμοποιηθεῖ οὔτε ὡς ἐπιχείρημα γιά τό ἄν στή γῆ ἦταν ἄνθρωπος ἤ Θεάνθρωπος. Ὅμως γιά τό θέμα αὐτό τῆς σχέσης τῶν ὑποστάσεων στή Θεότητα, ἔχουμε κάνει ἀνάλυση σέ ἄλλο σχετικό θέμα.

3. Εἶναι ὁ Υἱός Παντογνώστης;

Λένε οἱ αἱρετικοί: "Ἄν ὁ Χριστός ἦταν καί Θεός, θά τά ἤξερε ὅλα ὡς παντογνώστης. Ὅμως ὁ Χριστός δέν ἦταν". Καί ὡς ἀπόδειξη σέ αὐτό, φέρνουν ἐδάφια ὅπως τό: Ἰωάννης 15/ἰέ: 15: "πάντα ἅ ἤκουσα παρά τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμίν". Λένε λοιπόν, ὅτι ἄν ἦταν Παντογνώστης, δέν θά χρειαζόταν νά "ἀκούσει" κάτι γιά νά τό πεῖ, ἀλλά θά τό γνώριζε.

Παρόμοιο ἐδάφιο, εἶναι καί τό Μάρκος 13/ἴγ: 32: "Περί δέ τῆς ἡμέρας ἐκείνης ἤ τῆς ὥρας οὐδείς οἶδεν, οὐδέ οἱ ἄγγελοι ἐν οὐρανῳ, οὐδέ ὁ υἱός, εἰ μή ὁ πατήρ". Ἐδῶ σαφέστατα ἀναφέρεται ὁ Υἱός νά μή γνωρίζει.

Ὅμως καί ἐδῶ δέν ἔχουν καταλάβει βασικά πράγματα.

Ὁ Χριστός, καί ὡς Θεός, ἐκ τοῦ Πατρός ἔλαβε ἀχρόνως τήν Παντογνωσία του, μία καί τά πάντα στή Θεότητα ἐκ τοῦ Πατρός πηγάζουν. Καί κάθε ἀνθρώπινος γιός, ἐκ τοῦ πατρός του καί τῆς μητρός τοῦ λαμβάνει ὅλα ὅσα ἔχει ὡς ἄνθρωπος. Ἀλλά δέν εἶναι λιγότερο ἄνθρωπος ἀπό τόν πατέρα του καί τή μητέρα του.

Πολύ δέ περισσότερο ὁ Χριστός, πού στή γῆ δέν ἦταν μόνο Θεός, ἀλλά εἶχε λάβει καί τήν ἀνθρώπινη φύση. Καί ὅπως μποροῦμε νά καταλάβουμε, ἡ ἀνθρώπινη φύση ὡς πεπερασμένη, δέν μπορεῖ νά κατέχει τήν ἄπειρη γνώση τῆς Θεϊκῆς. Ἡ ἀνθρώπινη φύση λοιπόν τοῦ Χριστοῦ, κάθε φορά γνώριζε καί ἔλεγε, ὅλα ὅσα ἡ Τριαδική Θεότητα ἤθελε νά γνωρίζει καί νά λέει. Γι' αὐτό ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν παντογνώστης. Αὐτό ὅμως δέν σήμαινε ὅτι δέν ἦταν ἑνωμένη μέ τή Θεϊκή. γιατί ἡ Θεϊκή φύση τοῦ Υἱοῦ ἔδινε στήν ἀνθρώπινη κάθε φορά ὅλα ὅσα χρειαζόταν νά γνωρίζει ἐν χρόνῳ. Ὄχι ὅμως ὅλα. Καί αὐτό εἶναι σύμφωνο μέ τά λόγια τῶν μαθητῶν Του, στό Ἰωάννης 16/ἴς: 30: "νῦν οἴδαμεν ὅτι οἶδας πάντα καί οὐ χρείαν ἔχεις ἴνα τίς σέ ἐρωτᾶ. ἐν τούτῳ πιστεύομεν ὅτι ἀπό Θεοῦ ἐξῆλθες". "Γνωρίσαμε, ὅτι τά γνωρίζεις ὅλα!" λένε οἱ μαθητές στόν Χριστό. Ἀλλά πηγή αὐτῆς τῆς παντογνωσίας Του, ἦταν πάντοτε ὁ Πατέρας.

Ἄρα, οὔτε αὐτοῦ τοῦ τύπου τά ἐδάφια δέν ἀποτελοῦν ἀπόδειξη ὅτι ὁ Χριστός εἶχε μόνο μία φύση. Ἀποτελοῦν ἀπόδειξη, ὅτι ἡ ἀνθρώπινη φύση Του, ἤξερε κάθε φορά ὅσα ἤθελε νά ξέρει ἡ Θεϊκή.

4. Ἔχει ὁ Θεός Θεό;

Τό ἑπόμενο σχετικό ἐδάφιο ποῦ χρησιμοποιοῦν οἱ μονοφυσίτες, εἶναι τό Ματθαῖος 27/κζ: 46: "περί δέ τήν ἐνάτην ὥραν ἀνεβόησεν ὁ Ἰησοῦς φωνή μεγάλη λέγων· ἠλί ἠλί, λιμά σαβαχθανί; τούτ’ ἐστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἰνατί μέ ἐγκατέλιπες;".

Λένε λοιπόν, ὅτι ὁ Χριστός ἐδῶ, ἀφοῦ ἀποκαλεῖ τόν Θεό "Θεό του", δέν μπορεῖ νά εἶχε τή Θεϊκή φύση, γιατί διαφορετικά ποιόν θά ἀποκαλοῦσε Θεό;

Φυσικά καί ἐδῶ, δέν θέλουν νά καταλάβουν, ὅτι ὁ Χριστός ἦταν καί Θεός ἀλλά ΚΑΙ ἄνθρωπος. Καί πότε μιλοῦσε ὡς Θεός, καί πότε ὡς ἄνθρωπος. Τά λόγια αὐτά λοιπόν, τά ἔλεγε ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γιατί ἡ ἀνθρώπινη φύση Τοῦ ἔνιωσε τή Θεοεγκατάλειψη, καθώς μόνο ἡ ἀνθρώπινη φύση Τοῦ μποροῦσε νά πεθάνει στό σταυρό. Ἔνιωσε ὁ Χριστός ἐκεῖ σκέτος ἄνθρωπος νά πεθαίνει, χωρίς νά νιώθει τή στιγμή ἐκείνη τή Θεϊκή Του φύση. Καί ἡ ἀνθρώπινη φύση, ἐγκατελειμένη στό θάνατο φώναξε πρός τόν Τριαδικό Θεό τά λόγια αὐτά.

Τό ὅτι ὁ Χριστός μετά τήν ἐνανθρώπισή Του εἶναι καί Θεός καί ἄνθρωπος, τό βλέπουμε σαφέστατα στά λόγια πού εἶπε: "ἀναβαίνω πρός τόν πατέρα μου καί πατέρα ὑμῶν, καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν" (Ἰωάννης 20/κ: 17). Ἐδῶ βλέπουμε νά μιλάει ταυτόχρονα γιά λογαριασμό καί τῶν δυό φύσεών Του. Ἀποκαλεῖ μέ τή Θεϊκή Του φύση τόν Θεό: "Πατέρα Του", δείχνοντας τή Θεότητά Του, καί μέ τήν ἀνθρώπινη, τόν Πατέρα "Θεό Του", δείχνοντας τήν ἀνθρωπότητά του. Καί ἀκριβῶς γι' αὐτό, ἐπειδή δέν εἶναι σάν ὅλους ἐμᾶς, σκέτος ἄνθρωπος, ξεχωρίζει τόν ἑαυτό Του ἀπό ὅλους μας, καί δέν τόν λέει οὔτε "Πατέρα ΜΑΣ", οὔτε "Θεό ΜΑΣ". Ἀλλά λέει: "Θεό ΜΟΥ καί Θεό ΣΑΣ", καί "Πατέρα ΜΟΥ, καί Πατέρα ΣΑΣ". Γιατί μέ διαφορετικό τρόπο εἶναι Θεός μας καί Θεός Του, καί μέ διαφορετικό τρόπο εἶναι Πατέρας μας, καί Πατέρας Του. Γι' αὐτόν, εἶναι μόνο γιά τή μία

Τοῦ φύση Θεός. Γιά τήν ἀνθρώπινη. Γιά ἐμᾶς εἶναι γιά ὅλη μας τήν ὕπαρξη. Καί ἐνῶ γι' αὐτόν εἶναι κατά φύσιν Πατέρας τῆς Θεϊκῆς Του φύσης, γιά ἐμᾶς εἶναι μόνο ἐξ' υἱοθεσίας Πατέρας μας.

Γι' αὐτό παρά τό ὅτι ἦταν ἄνθρωπος στή γῆ, εἶπε: "ἐάν γάρ μή πιστεύσητε ὅτι ἐγώ εἰμι, ἀποθανεῖσθε ἐν ταίς ἁμαρτίαις ὑμῶν" (Ἰωάννης 8/ἡ: 24). Καί "εἶπεν οὔν αὐτοίς ὁ Ἰησοῦς· ὅταν ὑψώσητε τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, τότε γνώσεσθε ὅτι ἐγώ εἰμι, καί ἀπ' ἐμαυτοῦ ποιῶ οὐδέν, ἀλλά καθώς ἐδίδαξε μέ ὁ πατήρ μου, ταῦτα λαλῶ" (Ἰωάννης 8/ἡ: 28).

"Ἐγώ εἶμαι", ἔτσι σκέτο, χωρίς νά ἐξηγεῖ "ποιός εἶναι". Αὐτή εἶναι ἡ φράση πού στήν Παλαιά Διαθήκη λέει μόνο ὁ Γιαχβέ ὁ Θεός! Σέ Ἐνεστώτα χρόνο, γιά νά δείξει τό αἰώνιο παρών τῆς ἄχρονης κατάστασης τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι λοιπόν ποῦ δέν μπροῦσαν νά διανοηθοῦν ὅτι ὁ Χριστός ὀνομάζει τόν ἑαυτό Τοῦ Γιαχβέ, «ἔλεγον οὔν αὐτῶ: "Σύ τίς εἰ;"» δηλαδή: "Ἐσύ ποιός εἶσαι;" (Ἰωάννης 8/ἡ: 25).

Ναί, σαφέστατα ἦταν Θεάνθρωπος!

5. Ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς

Εἰδικά μέ αὐτό τό ἐδάφιο, οἱ Μονοφυσίτες πού τό χρησιμοποιοῦν, κάνουν τεράστια λογικά ἅλματα καί γκάφες. Εἶναι τό ἐδάφιο Ἅ΄ Τιμόθεον 2/β: 5: "εἰς γάρ Θεός, εἰς καί μεσίτης Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστός Ἰησοῦς".

Λένε λοιπόν: "Ὁρίστε! Δέν λέει: "Θεάνθρωπος", λέει "ἄνθρωπος"! Ἄρα ὁ Χριστός ἦταν σκέτο ἄνθρωπος".

Προσέξτε ὅμως πόσο πλανῶνται, καί πόσο πρόχειροι εἶναι στίς ἑρμηνεῖες τους:

1. Τό νά εἶναι ἄνθρωπος, δέν ἀποκλείει τό νά εἶναι καί Θεός. Τό ἐδάφιο πουθενά δέν λέει ὅτι ἦταν "μόνο" ἄνθρωπος.

2. Τό ἐδάφιο αὐτό, ἀναφέρεται στόν Μεσίτη Χριστό, ὁ ὁποῖος ΕΙΝΑΙ μεσίτης εἰς τό διηνεκές. Καί ἦταν καί τότε πού εἰπώθηκαν αὐτά τά λόγια, δηλαδή πολλά χρόνια μετά τή σταύρωση καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει, ὅτι τόν ἀναφέρει "ἄνθρωπο" καί μετά τήν ἀνάστασή Του, κάτι πού πολλές ὁμάδες Μονοφυσιτῶν, ὅπως οἱ Ρωσσελιστές, θεωροῦν ἀνήκουστο. Γιατί πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του, ἔπαψε νά εἶναι ἄνθρωπος. Ὅμως ἐδῶ τόν ἀναφέρει ὡς "ἄνθρωπο", τόσα χρόνια μετά τήν ἀνάστασή Του!

3. Τό ἐδάφιο στήν πραγματικότητα, δέν λέει ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ Θεός, καί ἄλλος ὁ μεσίτης Χριστός. Ἀλλά λέει ὅτι ΑΥΤΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ ὁ Χριστός Ἰησοῦς, εἶναι ὁ "εἰς Θεός, εἰς καί μεσίτης". Θεός κατά τήν οὐράνια φύση Του, καί μεσίτης ὡς ἄνθρωπος. Ὁ Θεός εἶναι καί μεσίτης, κατά τή δεύτερη, ἀνθρώπινη φύση Του. Αὐτό λέει τό ἐδάφιο.

6. Δεύτερος Ἀδάμ

Μᾶς λένε μία μερίδα Μονοφυσιτῶν, ὅτι ὁ Χριστός, ὡς Δεύτερος Ἀδάμ (Ἅ΄ Κορινθίους 15/ἰέ: 45-47), ἔπρεπε νά εἶναι ἁπλός ἄνθρωπος, καί ὄχι Θεάνθρωπος, γιά νά "πληρώσει" λύτρο ἀντί γιά τόν Πρῶτο Ἀδάμ, καί νά μπορέσει ἔτσι μέ τή Θυσία Του νά ἐλευθερώσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τό θάνατο.

Φυσικά μία τέτοια αἱρετική ἄποψη περί τοῦ ἀντιλύτρου, εἶναι ἐντελῶς ἄσχετη μέ τήν πραγματικότητα, καί τά ἀτοπήματα αὐτῆς τῆς Αὐγουστίνιας θεωρίας, τά ἔχουμε δείξει σέ ἄλλο εἰδικό ἄρθρο.

Στήν πραγματικότητα, μόνο ὡς Θεάνθρωπος θά μποροῦσε ὁ Χριστός νά ἑνώσει πάλι τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό καί νά τόν σώσει. Ἔπρεπε νά εἶναι Θεάνθρωπος, ἔτσι ὥστε ὁ ἄνθρωπος πού θά ἑνωθεῖ μαζί Του ἐν τή Ἐκκλησία Του, νά εἶναι ἑνωμένος καί μέ τήν ἀρχική Του Θεϊκή φύση, καί νά μετέχει στή Θεία ζωή. Γιατί "ἀπολύτρωση" σημαίνει ἀπελευθέρωση, καί ὄχι "πληρωμή ἴσου ἀντιτίμου". Ὁ Χριστός δέν ἔδωσε "ἀκριβῶς ἴση πληρωμή μέ τόν Ἀδάμ". Ἔδωσε πολύ περισσότερα, καί ἔτσι ἔγινε ὁ Δεύτερος Ἀδάμ, δηλαδή ὁ δεύτερος πνευματικός γενάρχης τῆς ἀνθρωπότητας. Γιατί "ὅπου περίσευσε ἡ ἁμαρτία, ὑπέρ-περίσευσε ἡ Χάρις" (Ρωμαίους 5/ἔ: 20).

Φυσικά οἱ Μονοφυσίτες, χρησιμοποιοῦν καί ἐδάφια, γιά νά δείξουν ὅτι ὁ Χριστός μετά τήν ἀνάστασή Του εἶχε μόνο μία φύση καί πάλι, τή Θεϊκή (ὅπως κι ἄν τήν ἀντιλαμβάνεται ἡ κάθε αἱρετική ὁμάδα). Αὐτό ὅμως εἶναι τό θέμα μίας ἄλλης μελέτης.