ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΘΕΟ. ΑΥΤΩ Η ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ. ΑΜΗΝ

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Μ Η Ν Υ Μ Α

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ

ΑΓΙΟΙ ΙΕΡΑΡΧΑΙ, ΠΙΣΤΟΙ ΔΟΥΛΟΙ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Μὲ θλίψη παρακολουθῶ τὰ γενόμενα μέσα στὴν Ἐκκλησία μας καὶ θλίβομαι πάρα πολὺ μὰ πάρα πολύ. Δὲν ἀντέχω πλέον ὅσο περνάει ὁ καιρὸς ὅλο καὶ χειρότερα νὰ συμβαίνουν. Πῶς περιμένετε νὰ μᾶς πιστέψει τὸ εὐσεβὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπὸ τὰ γενόμενα ταῦτα ἐν ταῖς ἡμέραις ταῦτες. Ἡ ἀγανάκτησή μου ἔχει φτάσει στὸ απροχώρητο. Τί περιμένετε πρῶτον ἐσεῖς Μακαριώτατε καὶ μετὰ σεῖς οἱ ὑπόλοιποι Ἱεράρχες; Μακαριώτατε τί περιμένετε καὶ δὲν λαμβάνετε μέτρα; ἢ μήπως ὑπάρχει φόβος γιὰ τίποτε; Εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἱερεὺς καὶ ντρέπομαι ἀκόμη γιὰ τὸν ἴδιο μου τὸν ἑαυτό, γιατί αἰσθάνομαι ὅτι εἶμαι συνυπεύθυνος γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ γίνονται. Πόσο νὰ προσευχηθῶ νὰ τοὺς ἀλάξει τὰ μυαλὰ ὁ Θεός; Βλέπω αὐτὰ ποὺ γίνονται στὴν τηλεόραση καὶ ἡ θλίψη μου αὐξάνετε. Περπατῶ στὸ δρόμο καὶ νοιώθω τὰ εἰρωνικὰ βλέματα νὰ μὲ περιβάλλουν. Τί πρέπει πλέον νὰ γίνει γιὰ νὰ ξαναμποῦν τὰ πράγματα πάλι στὴ θέση τους. Μήπως ἔρθει ἡ στιγμὴ καὶ μείνουμε μόνοι μας, καὶ κάποιος ἄλλος κάνει ὀπαδοὺς του αὐτοὺς ποῦ κάποτε μᾶς πίστευαν; Μιλάω γιὰ τὸν ἀντίδικο ποὺ καραδοκεί στὴ γωνία καὶ χαίρετε γιὰ αὐτὰ ποὺ ἀκούει καὶ βλέπει.

Θὰ ἐπανέλθω ἀργότερα κάπως σκληρότερα ἂν δὲν δῶ τὰ πράγμα νὰ μπαίνουν στὴ θέση τους, καὶ δὲν θὰ λογαριάσω τὶς συνέπειες προκειμένου νὰ ἔχω τὴν συνείδησή μου καθαρή καὶ τὸ μέτωπό μου καθαρό ὅτι ἐπιτελῶ πραγματικὸ ἔργο Θεοῦ. Ἀπευθυνόμενος τώρα ὡς πρὸς τὸ πλήρωμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας καὶ ὅλης τῆς Ἑλλάδος «Ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἴνα μὴ σκανδαλισθῆτε....ἀλλ’ ἔρχεται ὥρα ἴνα πᾶς ὁ ἀποκτείνας ὑμᾶς δόξη λατρείαν προσφέρειν τῷ Θεῶ Θαρσεῖτε τέκνα Θεοῦ.

‡π.Ν.Κ



1 σχόλιο:

VARALIS είπε...

Τόσο καιρό δεν σου έγραφα αγαπητέ μου πατέρα Νικόλαε. Τώρα θα το κάνω. Και θα σου απαντήσω με μια ιστορία. Ηταν λοιπόν ένα ψηλό βουνό και μέσα μια κοιλάδα. Οι άνθρωποι ζούσαν στην κοιλάδα που ήταν γεμάτη έλη, κουνούπια και αρρώστια. Εκεί γεννήθηκαν και εκεί ζούσαν. Μερικοί ηταν ευχαριστημένοι. Αλλοι δεν ήτανε. Αυτός που όλους μας βλέπει αποφάσισε να μας βοηθήσει. Εστειλε κάποιους ανθρώπους που τους ονόμασαν προφήτες. Τους είπαν πως να φτάσουν στο βουνό αλλά δεν καταλάβαιναν. Αλλοι μάλιστα στήσαν και κομπίνα με τους προφήτες και έβγαζαν λεφτά. Αυτοί μάλιστα δεν ήθελαν να βγει κανείς απο την κοιλάδα. Μέχρι που Αυτός που μας βλέπει έστειλε το γιό του. Αυτός ανέβηκε για μας μέχρι την κορυφή του βουνού και μας είπε πως μπορούμε να φτάσουμε και εμείς να ανεβούμε. Μόλις το είδαν οτι αυτός μπορεί να ανεβάσει όλους τους ανθρώπους στο βουνό οι άνθρωποι της εξουσίας και του χρήματος οργίσθηκαν και τον σταύρωσαν πιστεύοντας οτι θα γλυτώσουν από αυτόν γιατί στην πραγματικότητα πίστευαν οτι ολα περί Θεού ήταν ανοησίες. Στην πραγματικότητα έγινε ακριβώς το αντίθετο. Αυτός που σταύρωσαν έζησε και αυτοί πέθαναν.
Από τότε η Εκκλησία (όλοι μαζί ζωντες και κεκοιμημενοι) μας δείχνει το δρόμο για να ανέβουμε σητν κορυφή. Και υπάρχουν τρείς κατηγορίες ανθρώπων αυτοί που δεν θέλουν να ανέβουν γιατί τους αρέσει εδώ, αυτοί που καμώνονται οτι ξέρουν αλλά στην πραγματικότητα δεν θέλουν καν να μπουν στην δοκιμασία και αυτοί που τελικά ανεβαίνουν.
Αυτές οι τρείς κατηγορίες πάντα ήταν παρόντες στην Εκκλησία δεν είναι τώρα από την αρχή μέχρι σήμερα και μέχρι τα έσχατα.
Και θα σου θυμίσω την άλλη ιστορία με τον γέροντα Παϊσιο. Ενα πρωί πήγαινε με το λεοφωρείο. Ο οδηγός είχε βάλει τέρμα τα σκυλάδικα στο ράδιο. Πάει ένας στον οδηγό και του λέει "Χαμήλωσε βρε παιδί μου, άγιος άνθρωπος κάθεται πίσω" κι ακούγεται ο γέροντας Παϊσιος "δεν πειράζει παιδί μου αυτός τη δουλειά του και εγώ τη δουλειά μου" και συνέχισε να κάνει κομποσκοίνι. Για αυτό ασε να λένε θαρσείτε πατέρα Νικόλαε, θαρσείτε