ΦΩΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ

Ἦταν καλοκαίρι τοῦ 1993, ἕνα χρόνο πρίν κοιμηθεῖ ὁ Γέροντας. Μάθαμε ὅτι ὁ Γέροντας Παίσιος ἦταν ἔξω στό μοναστήρι τῆς Σουρωτῆς κι ὅτι τό ἴδιο βράδυ εἶχε ἀγρυπνία.
Ξεκινήσαμε ἐγώ κι ἡ μητέρα μου μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά τόν δοῦμε καί θά μπορέσουμε νά πάρουμε τήν εὐλογία του. Ἦταν τότε πού ἄρχισε νά ἀρρώσταινει.
Φτάσαμε στό μοναστήρι κι ἀφοῦ προσκυνήσαμε πήγαμε νά βροῦμε τόν παππού. Περιμέναμε στή σειρά μας πάνω ἀπό δυό ὧρες, γεμάτες ἀγωνία ἄν θά προλάβουμε νά τόν δοῦμε.
Μετά ἀπό ὀρθοστασία κι ἀρκετή κούραση ἦρθε ἡ εὐλογημένη στιγμή πού τόν εἶδα!
Τό Ἅγιο πρόσωπό του καί γύρω ἀπό αὐτό, ἦταν πλημμυρισμένο ἀπό ἕνα γαλάζιο φῶς! Μέ ἔπιασε δέος, τότε κατάλαβα ὅτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι Ἅγιος...
Δέν περιγράφεται αὐτή ἡ στιγμή μέ λόγια...
Ὁ παππούς ἄν καί κουρασμένος ἀπό τίς πολλές ὧρες, τόν πολύ κόσμο καί τήν ἀρρώστια του, ἦταν πολύ ἤρεμος καί γαλήνιος....
Ἐπιτέλους ἦρθε ἡ στιγμή νά πάρω τήν εὐλογία του! Τοῦ ἔβαλα μετάνοια, φίλησα τό Ἅγιο χέρι του καί μοῦ ἔδωσε ἕνα σταυρουδάκι.
Κάτι εἶπε ψυθιριστά καί μέ κοίταζε χαμογελώντας μέχρι πού ἔφυγα γιά νά κατέβω τίς σκάλες.
Τό πρόσωπό του ἦταν ἀκόμη φωτεινό. Μακάρι νά ἤξερα τί σκεφτόταν ἔκεινη τή στιγμή....
Τότε ἤμουν 13χρονων κι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά δῶ αὐτό τό θαυμαστό, γιατί οἱ ἁμαρτίες μου ἦταν ἐλάχιστες μπροστά σ'αὐτές πού ἔχω τώρα....

Νά ἔχουμε τήν εὐχή του...